“

Έχει μια κομπόστα στο ψυγείο, να την πετάξετε γιατί θα ξινίσει. Ρίξτε και στις γάτες λίγο ψωμάκι, είναι μέρες νηστικές. Και το κουστούμι να μου φέρετε, το καλό. Γυαλίσετε και τα παπούτσια μου λιγάκι.  Να μην κάνετε αυτά, τα έθιμα, τα χαζά. Έναν καφέ στο σπίτι με τη θεία Θεοδοσία και κανά δυό-τρεις φίλους.
Δεν θέλω να κλαίτε. Δεν κάνει να κλαίτε.
Μετά την κηδεία να κάνετε ένα γλεντάκι, με φασολάδα και κρασί.
Και να γελάτε.
Γιατί είμαι 90 χρονών.

χειμερινό σινεμά

Στα σύνορα Συκεών - Μετεώρων 35 άτομα, 3 σκύλοι, 
2 γάτες και 1 τσιγάρο έχουν αϋπνίες ,
και γω στο μπαλκόνι παρακολουθώ τη νυχτερινή προβολή 
Στις κινήσεις τους μετράω τις ώρες 
Μέχρι να ξημερώσει

αυγουστοπληξία

όσοι προσέχουν τις ημερομηνίες λήξεις έχουν γευτεί λίγο απ'το σκουλήκι

Είναι η ολική καταστροφή μας, όλα αυτά τα ρίσκα που περιμένουν στη σειρά, όπως οι άνθρωποι στο ταμείο σούπερ μάρκετ, περιμένουν υπομονετικά να τα πάρουμε. Μερικά γερνούν, άλλα γεννούν νέα. Και είναι εκεί στη σειρά, περιμένοντας να δώσουν μορφή στο χάος μας, το χάος αυτό που δεν μπορέσαμε να ενώσουμε μεταξύ μας γιατί ήταν πολύ μεγάλο.
Πότε προσποιήθηκες ότι σταμάτησες να είσαι μέρος του;
Ήθελες να γίνεις πλαστική σακούλα. Δεν είμαστε πλαστικές σακούλες να χωρέσουμε. Πνιγήκαμε στο πλαστικό πια. Όμως σκέψου, ακόμα και μια πλαστική σακούλα ταξίδεψε στα πέρατα της γης μια φορά. Και σκέψου ότι στην χειρότερη ή καλύτερη θα είναι σε αυτή τη μορφή 5 φορές περισσότερες από τους ανθρώπους στην ουρά του σούπερ μάρκετ.

λέξεις ΛΕΞΕΙΣ λέξεις

λέξεις λέξεις λέξεις 

λέξεις λέξεις λέξεις ΛΕΞΕΙΣ λέξεις 

λέξεις ΛΕΞΕΙΣ λέξεις

λέξεις λέξεις λέξεις 

λέξεις λέξεις λέξεις ΛΕΞΕΙΣ λέξεις 

λέξεις ΛΕΞΕΙΣ λέξεις

 ΛΕΞΕΙΣ 

αυτό, ήταν όλο, 

ό,τι προσπαθούσε να αποσιωπήσει

κ ή γ
ή
κγκγκγκγκγκγκγκγκγκγκγκκκγγγκγκκκγγκγκγ

ωραίο περιεχόμενο

έκλειψη μερική

να
ξυπνήσω νωρίς

πιω δυο λίτρα νερό 

διαβάσω να τελειώνω να φύγω από την κωλοσχολή να πάω να ράνω

και είσαι και συ που σε ρούφηξε το σύστημα το ιμπεριαλιστικό το φασιστικό το (τελεία)

που δεν περνάει ο χρόνος σε ένα γεμάτο άδειο δωμάτιο

στο πάνω κρεβάτι μιας κουκέτας 

κάτω από την βρώμικη μάλλινη κουβέρτα που σου δώσανε

και τα πρωινά να ξέρεις, πίνω δυο ποτήρια καφέ, το ένα για σένα

αυτά είναι που με γεμίζουν τώρα

τίποτα άλλο μη με ρωτήσεις

το ξέρω πως δε θα με πάρεις τηλέφωνο

όχι πριν το επισκεπτήριο 

συγγενείς και φίλοι ήρθαν για σένα

ποιόν εσένα δεν ξέρεις ούτε συ

και το μπαλκόνι ακόμα περιμένει τις πατούσες μας να λιαστούν στο φως ενός καλοκαιρινού σαββατόβραδου