οι κόκκινες κηλίδες είχαν γίνει ένα με το ξύλινο πάτωμα.
ένα άχρωμο υγρό ξεχείλιζε διαπερνόντας την ατμόσφαιρα και εισχωρούσε τρυπώντας της το μυαλό.
θα μπορούσε να το αδειάσει υπό άλλες περιπτώσεις,ή να το κρύψει στο μανίκι του παλτού της παρηγορητικά.μα γιατί όμως?ούτως ή άλλως ήταν αργά,κανείς τριγύρω.για μια φορά μπορούσε να 'ναι στ'αλήθεια εκείνη.
και καθώς διέσχιζε τα στενά ενός δρόμου,που ακόμα και τ'όνομά του ήταν δύσκολο να προφέρει χωρίς εικόνες να πλημμυρίζουν το μυαλό της,έπεσε πάνω στην γαλαζοπράσινη πόρτα...
[αγαπώ τους τοίχους με "βαθυστόχαστα" μηνύματα]
αυτό το βάζο....νόστιμο θα ήταν
ΑπάντησηΔιαγραφήόποτε το σκέφτομαι μου τρέχουν τα σάλια
φιλιά στο πάτωμα,
εσύ να στοιχίζεις όμορφες λέξεις στην σειρά
και σε ευχαριστώ που μου είπες όχι και
δεν σηκώθηκα να τις καταστρέψω
ραντεβού τον Ιούνιο σε εκείνο το δρόμο....
μπορεί και σε εκείνη την πόρτα (:
[*να το κοιτάξεις αυτό]
ΑπάντησηΔιαγραφήμπα Χριστίνα μου....δεν το νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήαντιθέτως δεν τις δίνω και πολύ σημασία..
ή τουλάχιστον προσπαθώ. και ελπίζω
να κάνεις και εσύ το ίδιο (:
αχ αυτό το βάζο....το σκέφτομαι και ξεροκαταπίνω
ξεροκατάπινε και πρόσεχε μην σου κάτσει σε κανα λαιμό -.-''
ΑπάντησηΔιαγραφήχα χα