μια έλλειψη μου χαμογελάει.
θα 'πρεπε να έχω γεμίσει πίνακες,συγγράμματα και μπανιέρες με όλα αυτά που συνέλεξα με κόπο,άλλα προτιμώ να τα φυλώ κάτω από το μαξιλάρι μου και μια μέρα να ανοίξω διάπλατα το παράθυρο και να τα σκορπίσω μαζί με την σκόνη μου και τις πληγές στο δέρμα μου.
...και μπορεί αυτό να φαντάζει σαν το τέλος -άδοξο, ακόμα και για ένα μικρό και α(ν)....ο μπλογκ,σαν και αυτό-
[μα τώρα που το ξανασκέφτομαι,μπορεί και όχι]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου