στον πιο ξενιτεμένο φίλο μου

Χτυπημένα γόνατα,από παλιά.
Τότε που νόμιζα ότι θα είμαστε μόνο εγώ και ο χαρταετός μου
Μαλλιά ανακατεμένα από καιρό
Τότε που αγναντεύαμε την θάλασσα από το κατάστρωμα
και ονειρευόσουν να γίνεις μοναχικός ταξιδιώτης
Σπασμένα γυαλιά,μνήμες σκονισμένες
Μυρίζει οινόπνευμα,το αισθάνεσαι?
Κάτι θα καεί για λίγο μόνο
Ρίξε λίγες στάχτες στα όνειρα σου
Καράβια βαλσαμωμένα στους τοίχους
Ψάχνει σε ξέστρωτα κρεβάτια την αντανάκλαση του
Χρώματα ξεράθηκαν
μα ποτέ δεν ξέβαψαν
Τα υπόλοιπα  κατάπιε μια μέρα
στην παραλία το κύμα
Λίγο πριν βγει το φως
από ένα σκοτάδι
που κανένας μας δεν διάλεξε
και συ φίλησες την πλώρη
και χάθηκες στην αλμύρα της

14/5/2002