κ ή γ
ή
κγκγκγκγκγκγκγκγκγκγκγκκκγγγκγκκκγγκγκγ

ωραίο περιεχόμενο

έκλειψη μερική

να
ξυπνήσω νωρίς

πιω δυο λίτρα νερό 

διαβάσω να τελειώνω να φύγω από την κωλοσχολή να πάω να ράνω

και είσαι και συ που σε ρούφηξε το σύστημα το ιμπεριαλιστικό το φασιστικό το (τελεία)

που δεν περνάει ο χρόνος σε ένα γεμάτο άδειο δωμάτιο

στο πάνω κρεβάτι μιας κουκέτας 

κάτω από την βρώμικη μάλλινη κουβέρτα που σου δώσανε

και τα πρωινά να ξέρεις, πίνω δυο ποτήρια καφέ, το ένα για σένα

αυτά είναι που με γεμίζουν τώρα

τίποτα άλλο μη με ρωτήσεις

το ξέρω πως δε θα με πάρεις τηλέφωνο

όχι πριν το επισκεπτήριο 

συγγενείς και φίλοι ήρθαν για σένα

ποιόν εσένα δεν ξέρεις ούτε συ

και το μπαλκόνι ακόμα περιμένει τις πατούσες μας να λιαστούν στο φως ενός καλοκαιρινού σαββατόβραδου

υποβρύχιο

δεν εξαφανίστηκα
πήρα ένα καλαμάκι
βαθιές ανάσες
οξυγόνο γεμίζει αργά τους πνεύμονες μου
       
             και γυρίζω στο βυθό της θάλασσας
             στο μικρόκοσμο που επιλέγω.

αστροναύτες πνιγμένοι σε μια κουταλιά τσάι

ήσουν μικρός και διάβαζες συνέχεια για γαλαξίες, δορυφόρους, λευκούς και μαύρους νάνους

και μια μέρα αποφάσισες πως όταν μεγαλώσεις θα γίνεις διάστημα

κάθε κομμάτι της αστρικής σκόνης από την οποία αποτελείσαι θα ενωθεί παντοτινά με το σύμπαν

το ταξίδι μας στο χωροχρόνο μόλις ξεκίνησε

μάζεψε τα πράγματά σου και δέσε σφιχτά τα κορδόνια σου

κράτα με θα περάσουν κομήτες και μετεωρίτες θα κινδυνεύσουμε να μας χωρίσουν

θα ζήσουμε στο απόλυτο κενό χωρίς οξυγόνο παίρνε βαθιές ανάσες

έτη φωτός θα περάσουν χιλιάδες έτη φωτός και μεις θα κινούμαστε αέναα και όλα αυτά κάθε 

μέρα και νύχτα χειμώνα ή καλοκαίρι δε θα έχει πια σημασία

θα δούμε άστρα να σβήνουν μην δένεσαι συναισθηματικά μαζί τους

πλανήτες με ευνοϊκές για την διαβίωση συνθήκες μην επαναπαυτείς σε αυτούς

εκρήξεις σούπερνοβα μην μαγευτείς από την λάμψη τους θα σε διαλύσουν

και θα κινούμαστε μέχρι να γίνουμε ένα μέχρι την ολοκληρωτική τελείωση
μέχρι η αιωνιότητά μας να μην είναι τίποτα παρά ο προορισμός του ατέλειωτου ταξιδιού μας
μέχρι την πραγματική ένωση μέχρι την μέρα της μνήμης,
το κομμάτι που μας ανήκει σε αυτόν τον απειροελάχιστο κόσμο.

μετά το σαββατοκύριακο

ξαναρρωσταίνουμε μέχρι το επόμενο

του επομένου το επόμενο 

ώ επόμενο

είναι

προσπάθεια ν+3 μέχρι να ψήσει το καλύτερο.

κόλλησα το ποίημα του πάνω από το κρεβάτι μου
το τσαλάκωσα, το έστυψα,
το χαρτί παρ'όλες τις προσπάθειες μου δεν επανήλθε
στην αρχική του μορφή
σε ένα φανταστικό σύμπαν είμαι και ένα κομμάτι χαρτί
κάθε χάραγμα του μολυβιού διαχωρίζει το σώμα μου
σχίζει το δέρμα μου αργά
όπως τους χειμώνες το κρύο έγλυφε τα χέρια μου
και έτρεχε κόκκινο υγρό στο λευκό σου όνειρο

τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει εδώ
το σώμα μου σαπίζει αργά στο κρύο δωμάτιο
η χαμηλή θερμοκρασία λειτουργώντας αντιστρόφως ανάλογα
αποψύχει τις μνήμες μου ψάχνω στο δέρμα μου
ισχνά σημάδια που δεν αποθήκευσα
που χάνονται και επανέρχονται βίαια όταν
φοράω το λαμπερό μου χαμόγελο
και τότε ο βήχας μου ακούγεται
πιο άχαρος από ποτέ
μακριά από το σκοτάδι σου

Και ποιος νομίζει κυρά μου πως είμαι για να με βάλεις στη γυάλα; Γιατί;
Για να μην ξεχάσεις την όψη μου; Για να σου τραγουδάω κάθε απόγευμα αυτοσχέδιες μελωδίες και να τις ηχογραφείς στο παλιό σου μαγνητόφωνο; Δεν μπαίνουν στην γυάλα τα νυχτόβια πλάσματα. Κυλιούνται στο δρόμο ξημερώματα και κοιμούνται με τον πρωινό σας καφέ. Και όταν απλώσεις τα χέρια σου να τα αγγίξεις κρύβονται όπως οι ευκαιρίες που κυλιούνται στις γραμμές του τραίνου. Ξέρεις που είναι ο σταθμός. Παράτα τώρα τις γυάλες. 

όταν ανατινάξουμε τους εγωισμούς και σβήσουμε τα συμφέροντα και τις οπτικές μας γωνίες
όταν αφήσουμε μέσα μας πράγματα ανοικεία να ευδοκιμήσουν
όταν το μυαλό μας παίξει κρυφτό με την ιδιοτέλεια μας
όταν όλα τα υλικά μας τελειώσουν και μείνουμε γυμνοί μπροστά στο πλήθος
τότε θα είμαστε εμείς και μόνο, πραγματικοί εμείς
η αρχή και το τέλος του νοήματος

(τσιπουράκι!)