27 Φεβρουαρίου 2011

μυρίζει πορτοκάλι...

...και έχω καπνίσει 10 τσιγάρα.
"Γιώργο μου μαγειρεύεις μόνο για τα παιδιά σου"
(μήπως γιατί σε φώναζαν παλιά Μάρκο?)
"Άντε γαμήσου"
(τώρα έρχεται το καλό)
χορεύεις ταγκό με μια βιβλιοθήκη-θησαυρό
φεύγεις και νιώθεις άσχημος,γυρνάς και λάμπεις
"μια ιδέα ήταν,έτρεμε μες στην αίθουσα"
φτάνεις στο θυροτηλέφωνο,ένα ποτήρι σπάει
τέχνη κομμένη στα μέτρα μας χαράζει τα μάρμαρα
βρίσκονται στο σωστό μέρος,την λάθος στιγμή,τι λάθος διάθεση...
ζόμπι περιπλανιούνται ολόγυρα
άσε το πλήθος να κοιτάζει
θα ζήσουμε
με πόνο,εμείς.
με αγάπη,εμείς.
εμείς
όχι εσείς
μαζί,ή και χώρια.και πάλι μαζί.και μετά χώρια.

αν ξυπνήσεις θα 'μαι 'δω.κάτω απ'τα πλαστικά αστέρια που συναντιούνται μυστικά με το φως.το ίδιο το φως,καμιά ιδέα.ακόμα κι αν δεν γεμίζω το κρεβάτι σου.

[μην ξεχνάς να παίρνεις τα χάπια σου-σε ομορφαίνουν]

21 Φεβρουαρίου 2011

κωμικοτραγική.

May I have this dance? 
Can I get in your pants?
May I squeeze on them shoes? 
Sing you maybe some blues?
I wanna wear your rain coat. 
Dance around the house. 
Your leopard skin and chain tote. 
Has got me so aroused. 
Baby you got the clothes. 
You got romance. 
You got the moves. 
So, while I got the chance...I wanna get in your pants? 
To just unzip the back. 
Baby, that's where it's at. 
Can I try on that hat? 
Give you my baseball bat. 
Oh baby it's uncanny. 
Bout them there Sunday panties. 
Hey, today ain't Sunday. 
Get 'em off o' your fanny. 
Oh, under your underpants. 
You got a wonderful ass. 
It's in the back o' my mind. 
But, meanwhile, back at the ranch. 
I wanna get in your pants. 
You know I'm in a band. 
And I can do handstands. 
I got this burning desire. 
To don that darling attire. 
How that elastic snaps. 
Against my kneecaps. 
I wanna wiggle into. 
Your powdered rubber skin...ooh. 
You got the clothes. 
You got romance. 
You got the boots. 
So, I just gotta ask. 
Can I get in your pants?

κυκλοφορεί άτιτλο.

μια έλλειψη μου χαμογελάει.

θα 'πρεπε να έχω γεμίσει πίνακες,συγγράμματα και μπανιέρες με όλα αυτά που συνέλεξα με κόπο,άλλα προτιμώ να τα φυλώ κάτω από το μαξιλάρι μου και μια μέρα να ανοίξω διάπλατα το παράθυρο και να τα σκορπίσω μαζί με την σκόνη μου και τις πληγές στο δέρμα μου.

...και μπορεί αυτό να φαντάζει σαν το τέλος -άδοξο, ακόμα και για ένα μικρό και α(ν)....ο μπλογκ,σαν και αυτό-

[μα τώρα που το ξανασκέφτομαι,μπορεί και όχι]