30 Ιανουαρίου 2014

κόλλησα το ποίημα του πάνω από το κρεβάτι μου
το τσαλάκωσα, το έστυψα,
το χαρτί παρ'όλες τις προσπάθειες μου δεν επανήλθε
στην αρχική του μορφή
σε ένα φανταστικό σύμπαν είμαι και ένα κομμάτι χαρτί
κάθε χάραγμα του μολυβιού διαχωρίζει το σώμα μου
σχίζει το δέρμα μου αργά
όπως τους χειμώνες το κρύο έγλυφε τα χέρια μου
και έτρεχε κόκκινο υγρό στο λευκό σου όνειρο

τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει εδώ
το σώμα μου σαπίζει αργά στο κρύο δωμάτιο
η χαμηλή θερμοκρασία λειτουργώντας αντιστρόφως ανάλογα
αποψύχει τις μνήμες μου ψάχνω στο δέρμα μου
ισχνά σημάδια που δεν αποθήκευσα
που χάνονται και επανέρχονται βίαια όταν
φοράω το λαμπερό μου χαμόγελο
και τότε ο βήχας μου ακούγεται
πιο άχαρος από ποτέ
μακριά από το σκοτάδι σου





7 Ιανουαρίου 2014

Και ποιος νομίζει κυρά μου πως είμαι για να με βάλεις στη γυάλα; Γιατί;
Για να μην ξεχάσεις την όψη μου; Για να σου τραγουδάω κάθε απόγευμα αυτοσχέδιες μελωδίες και να τις ηχογραφείς στο παλιό σου μαγνητόφωνο; Δεν μπαίνουν στην γυάλα τα νυχτόβια πλάσματα. Κυλιούνται στο δρόμο ξημερώματα και κοιμούνται με τον πρωινό σας καφέ. Και όταν απλώσεις τα χέρια σου να τα αγγίξεις κρύβονται όπως οι ευκαιρίες που κυλιούνται στις γραμμές του τραίνου. Ξέρεις που είναι ο σταθμός. Παράτα τώρα τις γυάλες. 

3 Ιανουαρίου 2014

όταν ανατινάξουμε τους εγωισμούς και σβήσουμε τα συμφέροντα και τις οπτικές μας γωνίες
όταν αφήσουμε μέσα μας πράγματα ανοικεία να ευδοκιμήσουν
όταν το μυαλό μας παίξει κρυφτό με την ιδιοτέλεια μας
όταν όλα τα υλικά μας τελειώσουν και μείνουμε γυμνοί μπροστά στο πλήθος
τότε θα είμαστε εμείς και μόνο, πραγματικοί εμείς
η αρχή και το τέλος του νοήματος

(τσιπουράκι!)